Kada
su brze suve ploče i male ručne kamere fabričke proizvodnje uvedene u opštu
upotrebu 1880-tih godina, fotografisanje je postalo popularna razonoda stotina
hiljada amatera drugačijeg kalibra od engleskih i francuskih amatera u ranom
periodu fotografije. To su uglavnom bili ljudi od položaja, koji su u ono doba
učili da crtaju u okviru svoga obrazovanja i zbog toga su imali izvežbano oko
za kompoziciju. Štaviše, upravo je teškoća fotografisanja dovodila do brižljivo
komponovanih slika.
144. J. BRIDSON. PIKNIK, OKO 1882.
Većina novih amatera zadovoljavala se da ostane nepoznata, i fotografisala je za svoje lično zadovoljstvo. Iz toga razloga delo nekih od njih tek nedavno je izašlo na svetlost dana. Na primer, grof Giuseppe Primoli bio je hroničar života u Rimu, i viših i nižih klasa, između 1885. i 1905. godine, sa neposrednošću i zadivljujućom originalnošću vizije. Sličnim kvalitetima odlikuju se i slike Jacques Henri Lartiguea, koji je kao mladić snimao izvanredne snimke prvih automobilskih vožnji i letova, kao i snimke sa trka pre I svetskog rata.
145. AJFELOVA KULA I TROCADERO. MEĐUNARODNA IZLOŽBA, PARIZ, 1889.
146. OSCAR VAN ZEL. KLIZANJE U BEČU OKO 1887.
Mnogi amateri stupali su u fotografske klubove. Sve do I svetskog rata Velika Britanija je zadržala svoj položaj najaktivnije zemlje u oblasti fotografije, i do 1900. godine imala je ništa manje od 256 klubova u poredenju sa 99 u Sjedinjenim Državama i samo 23 u celoj Evropi. Oni koji su se upravljali prema Kraljevskom fotografskom društvu Velike Britanije - najstarijem društvu koje još uvek postoji - ostali su nezainteresovani za novo polje tema koje je bilo otvoreno, i tehnička dostignuća novijeg doba koristili su samo da bi se sa većom lakoćom odavali otrcanom podražavanju slikarstva.